26 april – 14.30 uur: In de Gloria

Ben overweldigend aangeschoten, midden op de dag vanwege de verjaardag van mijn voormalig schoonmama. Daar die lieve mensen helemaal nergens iets aan kunnen doen, altijd erg lief zijn gebleven en oprecht verdrietig waren dat het allemaal mis ging, doe ik mijn best om die band aan- en goed te houden, niet eens alleen voor de kinderen.

Dus natuurlijk ging ik even langs. De rest van het gezin gaat vanavond, ik mocht ook wel mee maar dan heb ik een date met De Vriend. Sorry, dat gaat dan toch wel even voor 😉

Daar aangekomen zaten wat gezellige grijsaards in een typisch Hollands kringetje. Ik ken dit soort verjaarsmomenten niet van huis uit. Bij mij thuis ging en gaat dat altijd anders. Als het gevierd wordt dan per definitie groots en meeslepend (denk: veel eten en drinken), ongeacht het aantal jaren, vrienden maar voorál veel familie. Het Hollandse kringetje met koffie en een stukje taart is daarbij eigenlijk geen gebruik.

Godzijdank is mijn voormalig schoonmama inmiddels ook steeds vroeger van de wijn. Dus toen ik binnenkwam werden om even over 12 de eerste glaasjes ingeschonken. Mooi zo. Doe mij ook maar een groot glas wit graag.

Met name mijn voormalig schoonpapa en ik kunnen goed met elkaar overweg. Ik durf eigenlijk wel te stellen dat er zonder woorden dikke liefde bestaat tussen ons. Dit ontroert mij. Deze man die soms zo kan stikken in zijn emoties maar er geen woorden aan kan geven. Die, als hij geniet, gewoon licht geeft en wiens ogen bijna zijn gezicht uitstralen.

Zo stralend keek hij mij over de rand van zijn glas aan. Ik keek terug en wij hielden ons glas even hoog naar elkaar. En als altijd bij mij, als hij merkt dat zijn emotie beantwoord wordt met een zelfde intensiteit, schoten de tranen hem in de ogen.

Mijn achtergrond, cultuur en opvoeding maken dat voor mij juist deze soort verbinding natuurlijk is en ook van nature komt. Hij kent dat niet van huis uit, zij allemaal niet. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet ín zit. En juist dat ontroert mij zo. Het pure, en verbaasde maar ook het dankbare en het er kunnen laten zijn. Moedig vind ik dat.

Precies dit is wat ook tussen mij en de vader van mijn kinderen was en nog steeds is. En dat maakt mij dan weer heel dankbaar; dat het goede blijft terwijl het verdriet met de tijd oplost.

22 april – 19.30 uur: benen omhoog, witte wijn in de hand

Zo, ik zit even lekker. De kinderen worden groter en zijn permanent bezig de aandacht te krijgen door verhalen te vertellen, die overgaan in discussies, die overgaan in ruzies, die overgaan in gehuil. Altijd van de kleinste. Het enige wapen wat hem nog rest als hij op elk ander vlak het onderspit delft.

En dan rest mij alleen nog maar om – als ik een goede bui heb – de boel en vooral hem te sussen met veel kusjes en geruststellend gewauwel of -als ik een slechte bui heb – nog harder dan zij allen bij elkaar te gaan tetteren. Met als resultaat dat de kleinste nog harder huilt. De middelste twijfelt of hij ook zal meedoen maar meestal kiest voor meesmuilend zwijgen met zuinig vertrokken mondje en de oudste mij minachtend aankijkt: “Nice job, mám…”. Waarna ik zin heb om te huilen omdat ik soms ook niet weet hoe ik het anders moet doen.

Vandaag was ik in een uitstekende bui dus er werd gekust en gesust, gejodeld en gelachen. En dan ben ik op mijn gelukkigst, lekker met die drie apies, dikke lol met elkaar, de gekste verhalen, waarin ik altijd de boventoon voer omdat ik niets heerlijker vind dan om ze aan het lachen te maken, zij aan mijn lippen hangen en smeken om méér.

Ja. Ze worden groot. De oudste checkt haar Instagram om te zien hoeveel likes en followers ze heeft terwijl ze voor een proefwerk leert, de andere twee zitten in bad en spelen Michiel de Ruyter na.

Oftewel, ik lig straks op mijn knieën die badkamer te dweilen… maar kan mij het schelen. Ik zit tenminste even lekker, met een groot glas koele witte wijn. Voor mee uit te genieten. En te bedenken dat het allemaal zo simpel kan zijn: geluk, je goed voelen, blij zijn met wat er is en hoe je het hebt. Het kleine geluk dat op die momenten zo overduidelijk het écht grote geluk is…