Hoe eerlijk durf jij te zijn tegen jezelf? Dat vraag ik mij wel eens af. Ik ga er vaak prat op dat ik snoei-eerlijk ben. Juíst tegen mijzelf. Maar de laatste tijd weet ik niet zeker of dat wel echt zo is.
Sus ik mijzelf niet met hard (of zoet-) klinkende waarheden die ik in de loop der tijd formuleerde maar die helemaal niet echt-waar zijn. In de buurt komen wellicht maar net niet echt raken?
Af en toe ben ik het zeker, bloedeerlijk. Maar soms maak ik mezelf er volgens mij ook stiekem net een beetje te makkelijk af. Ik weet niet eens zeker of ik het wel kan. Of mijn brein niet veel te slim is in het mij om de tuin leiden, te sussen, zowel mijn geweten als mijn gemoed, precies een steekje te geven zodat ik het geloof: zie je wel het doet pijn dus nu ben ik eerlijk.
Terwijl, om absoluut vrij te zijn, is het geloof ik absoluut noodzakelijk 100% eerlijk te zijn.
Eind vorig jaar was ik 100% eerlijk. Naar mezelf en daarna naar de ander. Dat kostte me de relatie met diegene. Het deed pijn. Heel erg. Maar het gevoel van vrijheid was groter.
Toch hoop ik niet dat ik dat ooit nog een keer zo hoef te ervaren.
heroinesdiary 