Af en toe kan ik me slecht voelen en me dus ook zo uiten. Ik kom uit zware jaren. Dat wil zeggen; uit jaren en gebeurtenissen die ik als zwaar heb ervaren en die ook diepe onderliggende twijfels, verscheurende verlangens, zwarte pijnen en verdriet naar boven brachten. Ik heb me er doorheen geworsteld: met man en macht, te voet en te paard, met de dood of de gladiolen. En ben er nog lang niet. If ever.
Maar op dagen als deze voel ik me vooral gezegend, in rust en thuis. Thuis in mijn heerlijke helemaal eigen huisje en thuis in mezelf, Omdat het me dan lukt te zien wat ik allemaal héb en mijn god, wat een rijkdom heb ik om me heen. Zalige kinderen, fantastische ouders en gezin, tot heel laat in mijn leven nog mijn mooie, lieve en wijze grootouders alle4 bij me gehad en nu nog een prachtig omaatje. Een rijk sociaal leven, een aantal échte besties en twee handen vol heel goede vrienden. Een liefdevolle band nog met De Ex en een geweldige De Vriend. Zo ontzettend veel liefde en vriendschap!
Mijn eigen huis dus. Gewoon helemaal van mezelf; dit huis met een ziel. Een snoepje van een huis.
Verder ben ik gezond, voor zover ik weet en heb ik geen noemenswaardige afwijkingen
Ik snap er niets meer van. Hoe kan ik ooit, óóit denken of uitspreken dat ik me klote voel, ik niets waard ben, niets kan en niets heb? Schandalig eigenlijk. Ik scháám me ervoor…
En zie daar; dan ga ik dit dus doen: mezelf bestraffend toespreken. Ga ík mijzelf vertellen wat er niet deugt aan wat ik doe en waarom ík dus uiteindelijk niet deug.
Maar lieve mensen: ik trap er niet meer in. Ik heb het door, dit mechanisme. Wat een klote-mechanisme maar vooral: wat een prettige constatering dat ik dit zélf in de hand heb. Want ik ben van het aangaan en van de uitdagingen.
Dus weet je wat, met ziel en zaligheid: IK=OK!!
.
heroinesdiary 