20 april – 7.30 uur Status: kapot. En de dag moet nog beginnen ..

Vanaf 03.58 uur de minuten geteld. Ineens was ik wakker. En kon ik de slaap niet meer vatten. Een hoofd dat maar kraakt en piept en reutelt en rolt. Na een uur ging ik eens bekijken waar ik dan allemaal mee bezig was in dat hoofd van mij.

1) oh ja. Werk. En dan de collega die mij die rotmail stuurde gezellig onder ogen komen. Gister einde van de dag kwam er nog een van hem binnen. Een reply op mijn reply. Mijn maag schoot naar mijn keel en mijn keel dook naar mijn tenen. Ik heb gewoon op ‘delete’ gedrukt. Ik kon het niet handelen. Had geen zin dat deze meneer nog een avond van mij ging vergallen.

2) “Als iemand iets van jou vergalt, ofwel je hebt er een rotgevoel over, is dat iets wat van jou is. Wat iets over jou zegt dus.” JAHAA, DAT WEET IK OOK WEL!! Maar ik heb geen zin om dat de hele tijd onder ogen te zien. Ik wéét dat ik ook steken heb laten vallen. En ik weet ook heel goed dat ik het beter had kunnen doen en ook soms anders had móeten doen op een aantal facetten. Maar godver. Ik ben ook maar een mens.

3) Over twee maanden heb ik geen werk meer. Geen inkomen. Maar wel nog steeds dit huis. En die kinderen. En mijn hobbies. En mijn sociale leven. En als ik die laatste twee niet had, dan heb ik wel nog steeds mn basisleven met basisbehoeften. Eten, drinken, pleepapier.

Of nee. Dat kan ook met de krant.

Van de buren dan toch.

Jippie

4) Ik moest allemaal dingen doen afgelopen week toen ik vrij was. Belangrijke dingen die mij van een baan/werk/inkomen voorzien. En ik heb daar vrijwel NIETS aan gedaan. Verlamd. Verdoofd.

Paniek doet met mij iets geks. Ik kom volledig tot stilstand.

5) Wat maakt dat ik zo in de paniek schoot? Oh. Ja. Ik weet het al. De gedachte “ik kan het niet”. Wat heb ik daar ook al weer over geleerd? Dat ik er rustig naar moet kijken. En dat ik dat mág denken. En dat ik dan kan gaan inzien dat het slechts een gedachte is en zeker geen waarheid. Want ik kan alles, als ik me er toe zet. Dat weet ik wel

maar nu ben ik al 3 uur op en ik heb nog steeds een klont in mijn maag en zit nu weer in mijn dagboek te typen in plaats van dat ik al die things to do zit te doen…

En toch. Ik ga er NU mee aan de slag.

I can do it, I can do it, I can do it!!!

18 april – 12.45 uur Status: in wat zorgelijke verwarring, hoe werkt Twitter?!

Ernstige bezorgdheid. Ik ben al 5 uur lid van Twitter en heb al ÉÉN volger. (Bij deze dank en van harte welkom, Esmay Usmany!)  Terwijl ik er 40 volg. Volgens de normale gang van zaken zou ik dan nu toch ongeveer al 10 volgers moeten hebben? Of 15 zelfs..

Dus nu gaan mijn gedachten met mij op de loop. Een greep:

“Misschien is mijn toon niet goed?”

“Of is zaterdagochtend een slechte twitterochtend.”

“Oh god, ik kom te heftig over. De ironie is niet duidelijk genoeg. Men denkt misschien wel dat ik mezelf echt helemaal geweldig vind!”

“Wat ik schrijf en hoe ik het schrijf slaat niet aan. Ik ben denk ik niet zo interessant tussen de talloze andere bloggers…”

Zucht. Waarom doe ik mezelf dit toch altijd aan? Ik haat het als mijn gedachten zo met me op de loop gaan en ik mijzelf binnen twee seconden reduceer tot onbeduidender dan een klodder vogelpoep op een dakpan. Als ik niet meteen resultaat genereer is het volgens mijzelf direct omdat ik niet ok ben. Niet-leuk, niet-interessant, niet-goed, vul maar in. In welk op zicht dan ook; gewoon niet ok genoeg.

Gelukkig weet ik allang beter. Door vallen en opstaan. Elke dag trouwens. Daarom vind ik mezelf gewoon een heldin. Daarnaast ben ik ook een koppige ezel en geef ik meestal pas op als ik echt nergens licht meer zie. En dat is bijna nooit zo.

“Hmmm, maar misschien hou ik mezelf daar ook wel heel vaak mee voor de gek….”

Zucht.

18 april- 7.55 uur Status: wakker Maar wil ogenblikkelijk weer naar niemandsland

Vanuit een hele diepe slaap kwam ik ineens naar boven. Ik weet niet waarom. Ik hoor vogels en voel een zacht fris briesje door m’n open raam. Ik zie zonnestralen door m’n jaloezieën. Heel prinses-weelderig klinkt dit. En dat is het ook voor 2 seconden.

Maar dan: reality hits me. En ook: reality bites… Over een paar maanden ben ik werkloos. En dus inkomensloos! Fuck!!!

Ik ben huisbezitter. En kinderbezitter. En alleenstaande mama. En zelfstandige. Wat heb ik gedáán?! Ik heb veiligheid opgegeven voor eigenwaarde. In elke setting zou ik dat voor iedereen toejuichen maar nu voor mij voelt t vooral als: heel nobel maar niet goed doordacht en dodelijk eng. Die eigenwaarde daalt met deze realisatie ter plekke naar een nulpunt.

Goeie actie van mezelf! Not …

ik ga even onder m’n dekens wegkruipen in de hoop dat het vanzelf overgaat. Ik vrees op voorhand het ergste. Maar toch ga ik even mijn struisvogeltactiek toepassen. Heel even. En dan, als ik me weer een beetje ok voel, kijk ik reality wel weer aan…

16 april – 21.35 uur. Status: leeg, murw, eigenlijk woest maar ook trots

Gisteren ontving ik ineens een mail van een collega. Een die binnenkort ex-collega is; hem is te kennen gegeven dat hij op zoek moest naar een andere betrekking. Al meerdere jaren hing dit afscheid in de lucht. En nu eindelijk waren mijn ‘bazen’ dapper genoeg om door te zetten.

Ik was er totaal niet op voorbereid, op zijn mail. Ik had hem daags na zijn ontslag een berichtje gestuurd; een groet, een uiting van medeleven maar ook één waarin ik aangaf dat het misschien wel beter was zo. Nooit meer wat op gehoord. Tot gisteren dus. Het was een braakmail. Een mail from hell.

Deze collega is er een van het voor een werkgever nachtmerrie-soort. Grote bek. Altijd kritiek maar zelf geen bijdrage leveren. Op een boot die bestuurd wordt door drie kapiteins die spreken door 1 buis (ik), speelt hij verdeel en heers tussen de ‘lagere echelons’. En vindt daar gehoor. Want waar veranderd wordt, zijn mensen bang. En bange mensen zoeken een opening waar wind in hun snufferdjes waait zoals zij graag willen dat deze waait.

Toegegeven; het puntje van ‘leiding’ is bij ons wat ondoorzichtig. Wie precies waarover gaat en wat bepaalt. Mijn taak is diffuus en komt neer op veel van de bagger. Wat ik in principe ok vind, zolang mijn mandaat en back up maar duidelijk en krachtig is. Maar dat is-ie dus niet. En daarmee snijden wij ons in de vingers en voel ik me niet meer op mijn plek. De wat paniekerig gedreven ‘bazen’ controleren en kaderen in, geven het soort leiding wat ik permanent niet zo wil geven. Zij zijn van de controle en procedures. Ik ben van het proces. En we vinden elkaar niet meer. Ook niet in het midden. Dus ga ik ook. Over niet te lang.

Terug naar de mail. Deze soon-to-be-ex collega heeft besloten dat ik zijn grieven over de gang van zaken op mijn conto moest krijgen en haalde flink uit. Ongehinderd door de broodnodige achtergrond informatie, ongefundeerd en ongenuanceerd. Toen ik klaar was met lezen (met toenemend kotsgevoel in maag en keel) heb ik hem een antwoord gestuurd. Wel gefundeerd, wel genuanceerd maar desalniettemin kreeg-ie onder uit de kan. Daarna kon ik alleen nog maar huilen.

Wat een klote-klus en wat een klote-plek. Wat een loser van een ex-collega en wat een ongelofelijk vervelende “bazen’ die mijn positie zo ondermijnen dat ik eigenlijk geen kant opkan. Dus een paar dingen die hij schrijft, zijn misschien gewoon wel waar. Denk ik als ik er heel feitelijk naar kijk…

Maar dat toegeven? Dan haal ik bakzeil op iets waar ik niets aan kan doen. Toch? Of wel? Heb ik van alles laten liggen doordat ik in mijn frustratie en de ingewikkeldheid van de positie niet helder en niet stevig genoeg ben gaan staan voor mezelf en hoe ik de dingen wilde doen? Fuck, wat valt dit me zwaar zeg: de (zelf)vertwijfeling, de angst voor afgang, het onterechte.

Dus ik ga. Niet als vlucht, maar omdat dat echt het beste is. Voor mij, voor de organisatie en dus ook voor iedereen daar. Ik ben trots op mezelf dat ik heb opgezegd!! Lang leve het heft in eigen handen! Nu alleen nog wel effe wat anders vinden….