30 april – 10.35 uur: In maag met De Ex

Het is gekmakend hoe slecht ik me nog kan voelen over bepaalde interacties tussen De Ex en mij. En met slecht bedoel ik: gekrenkt, verdrietig, wanhopig, machteloos en vooral: GERTERGD.

Het verwondert me. Want in de zin van liefde, zoals je graag wil dat die er in een liefdesrelatie is,  heb ik geen gevoelens voor hem. Allang niet meer. Ik ben blij dat ik niet meer naast hem wakker word, laat staan dat ik met hem ga slapen. Zijn nieuwe vriendin vind ik een prettig iemand en ik heb er geen moeite mee dat zij samen zijn. In dat opzicht zit er dus niets tussen.

Maar mán, wat kan die kerel mij woest maken!! Door zijn manier van non-communiceren en onbereikbaarheid mij zo vaak op informatie-achterstand zettend of in het donker tastend laten. Gekoppeld aan zijn zogenaamd “redelijke” manier van doen, ondertussen mij op passief-agressieve wijze in een hoek drijvend, waar ik vervolgens klauwend, blazend, briesend en grommend uitkom. De immer-boze en onredelijke woesteling lijkend.

Dat laatste klopt want ik zou hem het liefste alle hoeken van mijn huis op zo’n moment willen laten zien en dan niet op de léuke manier. Dit spat uit al mijn poriën dus mijn kinderen vinden ook altijd hun vader zielig en mij een boos mens. Wat me nog woester maakt. Uiteindelijk ontaarden deze momenten iedere keer in radeloze tettersessies en daarna gierende huilbuien van mij.

Want ik wil dit zo graag niet meer hoeven voelen. Niet meer in opgezogen worden. Niet meer door opgezweept en weggesmeten worden.

Maar elke keer gebeurt het. Voel ik me verraden door degene die me had beloofd dat nooit te zullen doen. Die me had beloofd er voor míj te zijn; allereerst en vooral voor mij, zoals nog nooit iemand er voor mij was geweest.

Maar jaren heb ik dat zo vaak niet ervaren, waren andere dingen belangrijker, ondanks mijn smeekbedes. Machteloos voelde ik me. En de liefde sijpelde steeds een beetje meer en verder weg. Totdat op een dag ook nog eens íemand anders belangrijker bleek.

De getergde, machteloze en radeloze pijn die ik nu nog steeds kan voelen, maakt mij duidelijk dat ik dit verraad nog altijd niet te boven ben. Want het voelt precies als die keer dat De Hork voor de deur stond. De Hork, een lul van een vent, die mij kwam vertellen dat Mijn Lief en Zijn Vrouw ….

Het daarna wanhopig vasthouden aan wat er nog was, samen spartelend in de golven van liefde en verdriet. Uiteindelijk het besef dat we zouden verdrinken als we elkaar vast bleven houden. Beter loslaten en alleen verder.

Maar af en toe zijn die golven voor mij nog te hoog.