Dus daar hing ik, over de plee gebogen in dat sjieke resort midden in de woestijn. Graaiend naar mijn telefoon die er zojuist in geplonsd was in mijn haast om bij die zelfde plee te komen.
Sukkel.
Geen idee waarom, terwijl mijn lichaam alleen maar bezig was met grote regelmaat alles er uit te gooien, het toch zo belangrijk was die stomme telefoon erbij te houden. Ik bedoel: woestijn, resort, bikini, heerlijke dranken en spijzen, kinderen permanent in het water dus boek-gelegenheid. Hou toch in je tas, die telefoon!
Ja, dat zou je dus denken.
Anyway, hoe belangrijk het ding ook voor me was, nu lag t zieltogend na te druipen van het wc-water (wel nog schoon). Maar; hij deed het nog! En terwijl ik mezelf net een denkbeeldig kneepje van blijdschap gaf, gaf mijn telefoon zijn laatste teken van leven.
Dat was het dan. Afgesloten van de rest van de wereld. Mijn hele wereld aan contacten en informatie zat in die telefoon.En ik zat met drie kinderen helemaal alleen in die eindeloos prachtige maar vooral ook grote woestijn en … FUCK!! Toen gebeurde het: ik werd meegezogen in een paniekaanval en die maakte dat ik alleen nog maar woester dan woest kon zijn. En dat hebben ze geweten, mijn kinderen. De mensen van dat resort ook trouwens en toen ik weer bij zinnen kwam, dacht ik: ‘OMG. Wie was dat? En wát was dat?’ om me vervolgens in een hoekje diep te gaan zitten schamen.
Het drong niet tot me door die middag noch avond. Het enige wat ik wist, was dat ik een barstende hoofdpijn had. Dat hoorde waarschijnlijk bij die darm infectie maar eigenlijk boeide het me niet. Wat voor mij belangrijk was, was dat ik de uren doorkwam zonder iemand van pure ellende het hoekje om te leggen. In de opperste overlevingsmodus heb ik dat gered. Ik heb ze niet nog erger mishandeld, mijn kleintjes
Nee, sterker nog. Toen ik de volgende dag wakker werd wist ik het ineens: mijn pillen! De pilletjes waar ik sinds twee jaar elke dag een van moest nemen om mijn positieve gevoel de bovenhand te kunnen laten krijgen. De pilletjes die maakten dat ik mijn agitatie-levels redelijk kon nivelleren en me het gevoel gaven dat ik een mate van balans bezat.
Een jaar geleden had ik al aangegeven dat ik wilde stoppen omdat ik merkte en vooral voelde dat ik het allemaal weer helemaal alleen wilde en kon. Niet meer die pillen. Maar bij het afbouwen bleek de rebound zó ontzettend villein dat ik mezelf niet meer herkende. Gevoelens waarvan ik niet wist dat ze zo zwart konden zijn, gingen er met mij vandoor. Ik vond dat het de vrede in huis en mezelf niet waard was en dat ik misschien ooit wel zou stoppen maar dan als ik een maand op een onbewoond eiland zou zitten met 1 iemand die mij vol liefde in de gaten zou houden. Niet nu dus.
Mijn berekening vertelde me dat het inmiddels al dag 5 was dat de pillen in nauwe samenwerking met de maagbacterie mijn lichaam verlieten.Toen ik me dat realiseerde besloot ik twee dingen.
- ik ga dit doorzetten. Nu ben ik niet op een onbewoond eiland maar wel met de mensjes die mij het allerliefst zijn.
- ik vertel het hen eerlijk. Wat die pilletjes doen, waarom ik ermee wil stoppen, dat dit bepaalde gevolgen heeft en hoe zij dat vinden.
Dus ik legde het hen uit en was bloedeerlijk. Haalde de avond ervoor en alle ellende aan die ik over hen had uitgegoten. En vertelde hen dat de kans dat zoiets nog eens zou gebeuren wel aanwezig was en dat dit de komende drie weken zou gelden. Hun respons was allesoverweldigend fantastisch en ontroerend: “Doe het, mam. Het is goed en we snappen dat je dan soms zo stom tegen ons doet. Maar dat vinden we niet erg. Wij helpen jou!”
Het duurde iets meer dan drie weken totdat alle stofjes mijn systeem hadden verlaten. En het kostte me heel wat tranen en ik kreeg meer dan eens boze blikken van mijn kinderen. Maar het is gelukt! En daar ben ik ontzettend gelukkig mee en trots op.
Mijn kleine helden hebben mij echt geholpen.
heroinesdiary 